De aankomst in Beijing is overweldigend.De luchthaven waar wij aankomen is supermodern. De Olympische Spelen zijn net afgelopen en het land lijkt helemaal gericht op de Paralympics. Vanuit het vliegtuig worden we door heel veel begeleiders begeleid. Er kan niets fout gaan. Wachten op anderen lukt niet, want je wordt direct na de douane naar een treintje geleid. Alle handbagage moet door een scanner en zelf moet je door een poortje. Die strenge controle zullen we de hele reis meemaken. De beveiliging is in het kader van de Olympische Spelen op een hoog peil gebracht en zal zo blijven voor de Paralympics. Het treintje brengt je naar een ander modern station. Daar zijn weer heel veel behulpzame mensen en we vinden de bagage. Op die bagage hoefden we niet te wachten dus we kunnen snel naar buiten. Daar worden we ontvangen door veel publiek. Veel zingende mensen. Voor de Paralympics is een speciale commissie van ontvangst en een speciale route gemaakt.

Wij nemen de route voor de gewone man en worden door mister Wang opgevangen en naar Thomas gestuurd. Ons reisgezelschap wordt door Thomas bij elkaar gehaald. Weer worden we heel zorgzaam begeleid naar mister Pi en zijn bus.
Het luchthaventerrein is supermodern en heel mooi versierd met bloeiend planten die in mooi aangelegde tuinen staan, maar ook met bloempot en al in sierlijke bouwwerkjes geplaatst zijn.:

In de bus stellen onze beleiders zich voor en we krijgen uitgebreid les over de >a href"Chinese eetgewoontes"/a<
van Chinezen. Het is inmiddels lunchtijd geworden dus we kunnen onze lessen gaan toepassen.

Na de voor ons razend snelle lunch rijdt miste Pi ons naar het hotel. Ik ben blij niet zelf achter het stuur te zitten, want op de weg rijdt van alles rond. Op zich is dat niet zo erg, maar ze rijden kriskras door elkaar. Elk vervoermiddel meent evenveel recht op de weg te hebben. Ik kijk mijn ogen uit. Probeer een idee te krijgen van de geldende verkeersregels. Er wordt hier rechts gereden net als in Europa, dat is wel duidelijk.