Ik houd me ook al niet aan het juiste gebruik van kom en schoteltje. Ik gebruik het schoteltje om de gerechten op te leggen en de kom voor de rijst en naderhand voor de soep. Het glazenblad wordt vol gezet met schalen en ieder neemt van de schaal die voor hem staat. Het is de bedoeling dat je dan doordraait, maar er zijn natuurlijk in onze groep mensen die zitten te klieren, zoals gaan draaien als iemand aan het opscheppen is of juist de andere kant op draaien. De eerste keer is dat best leuk, maar het zal niet de hele reis zo leuk blijven.

Het is blijft de hele reis een verrassing wat voor ons op tafel wordt gezet. Ik besluit van alles een klein beetje te proeven. Gelukkig komen er schalen met herkenbare dingen, zoals gekookte koolsoorten, paksoy, spersiebonen, wortelen, zelfs aardappelen in verschillende vormen. Ik vind niet alle groentensmaken herkenbaar, veel wordt klaargemaakt met iets geleiachtigs dat, voor mijn idee, wat ik ken als “echte” smaak, verdoezelt. De meeste schalen bevatten iets met vleesreepjes met een groente, soms ook met wat noten erbij. De ene keer zit er veel smaak aan en de andere keer is het maar een saaie boel. Peper en zout staat nooit op tafel, dus je eet het maar zoals het wordt opgediend. Het heeft geen zin om aan de serveerder of serveerster te vragen wat er op de schalen ligt, want zij knikken vriendelijk en geven meestal geen antwoord. Soms krijg je wel een antwoord, maar dat klopt niet altijd. Varkensvlees of rundvlees? Voor onze groep is één ding wel duidelijk: op één tafel komt in ieder geval vis op tafel. Eén van onze medereizigers heeft dat als wens aan de reis gekoppeld. Garnalen, grote of klein zijn ook herkenbaar. Kippenvlees is pas echt herkenbaar als de kop erbij ligt.

Soms komt er een grote vis op tafel. Later horen we dat die zijn bek open heeft omdat hij levend in de hete frituur wordt gegooid. Tijdens de reis word ik steeds blijer dat al het eten dat op tafel komt goed gaar is. Waarschijnlijk wordt alles gewokt.